شهادت امیر المؤمنین علیه السلام ( شام غریبان )
شب و تــاریکی و صحــرایِ خاموش فلــک از جــامــۀ مــاتــم سیــه پــوش گــرفـته در زمیــن چـنــدیــن سـتــاره یکی خــورشید خــون آلــوده بر دوش ســکــوت مــرگ، عــالــم را گــرفتـه تو گــویی آسمان هم رفـتــه از هــوش درون ســیــنــه هــا فـــریــاد فـــریــاد صــدای نــاله ها خــامـوش خــامــوش بیـابــان نجــف چــشــم انـتـظــار است که گیــرد جــان عــالــم را در آغـوش خــــدا دانــد کــه خــــون فــرق مــولا ز قــلـب آفــریــنــش می زنــد جــوش ز صــحــرای نــجــف آهــســتــه آیــد صــدای نــالــــۀ عــبّــاس بــر گــوش "جوانــمردی" دل شب رفت در خاک "عــدالـت" تا قــیــامت شد فــرامــوش کــجــا رفـت آن امیــری کــز رعـیّـت رسیــدش نیــش ها در پــاســخ نــوش کتــاب غــربـتـش تا حشــر بــاز است چنانکه فــرقِ ســر، تا طــاق ابــروش زخونت «میثم» ار شد خاک مـفروش ولای دوست را مــفــروش مـفــروش |